Mokra zgnilizna ziemniaka

Dickeya spp. (dawniej Erwinia chrysanthemi) oraz Pectobacterium spp.

Objawy na bulwach

• Objawy na bulwach są ściśle powiązane z odmianą ziemniaka, temperaturą oraz wilgotnością gleby i powietrza. Z tego względu ciężko jest wyszczególnić różne gatunki bazując na objawach chorobowych. Aby uzyskać dokładną odpowiedź odnośnie konkretnego gatunku bakterii należy wykonać badania laboratoryjne.

Poniżej wymieniono charakterystyczne cechy diagnostyczne przypisane do konkretnych gatunków bakterii, choć nie są one jednoznaczne:

Brzegi zmian chorobowych lekko zaznaczone, zgnilizna ma konsystencję żelową, raczej bezwonną

• Dickeya solani, Dickeya dianthicola

Brzegi zmian chorobowych często są wyraźnie zaznaczone (kolor czarny), porażona tkanka posiada konsystencję gąbczastą, raczej bezwonną

• Pectobacterium atrosepticum, Pectobacterium carotovorum ssp. brasiliense

Brzegi zmian chorobowych są niewyraźnie zaznaczone, brzydki zapach podobny do zapachu psującej się ryby

• Pectobacterium carotovorum spp. carotovorum

• Niewyraźnie zaznaczona zgnilizna, brzydki zapach podobny do zapachu psującej się ryby, po naciśnięciu bulwy tworzą się pęcherzyki zawierające CO₂, treść bulw zazwyczaj wycieka na zewnątrz

• Pectobacterium wasabiae

Objawy

• Warunki beztlenowe, podwyższona temperatura oraz wysoka wilgotność sprzyjają rozwojowi infekcji (dotyczy to wszystkich w/w gatunków)
• Infekcja rozpoczyna się od stolonów lub przez przetchlinki na bulwach
• Objawy Infekcji w przetchlinkach rozpoczynają się od małych, wilgotnych, brązowych plamek
• Infekcja rozwija się bardzo szybko

Epidemiologia

• Głównym źródłem choroby na plantacjach ziemniaka jest porażony sadzeniak
• Bakterie na sadzeniakach mogą występować w formie latentnej (utajonej) i ujawniać się dopiero w warunkach sprzyjających ich rozwojowi (wysoka wilgotność gleby, okresowo zalewane pola)
• W warunkach polowych infekcja rozpoczyna się zazwyczaj od bulw. Bakterie znajdujące się na porażonych bulwach matecznych mogą przemieszczać się do łodyg roślin wywołując objawy czarnej nóżki lub po rozpadzie bulwy matecznej uwalniane są do gleby gdzie wraz z wodą przemieszczają się, porażając zdrowe bulwy potomne w sąsiedztwie
• Pośrednim czynnikiem sprzyjającym rozwojowi choroby są zabiegi mechaniczne – zbiór, sortowanie (kontakt chorych bulw z taśmami może powodować porażenie każdej zdrowej bulwy, która następnie przejdzie przez taśmociąg), mechaniczne niszczenie naci, itp.

Można pomylić z

• Różową zgnilizną ziemniaka (Phytophthora erythroseptica)
• Zgnilizną wodnistą (Pythium spp.)